Lecture by hugo Brutin

   Art Critic, AICA | in Dutch

​

​

TENFRAG | Jeroen Beirens | 18 01 .18

​

​

Creativiteit en inventiviteit zijn een evolutieve constante in wat de Brugse designer Jeroen Beirens bedenkt en realiseert. Zij zijn dat tevens in hoge mate in de belangrijke stap die hij recentelijk heeft ondernomen en waarmee u hier geconfronteerd wordt.

 

​

Het ruimtelijke aspect van wat met design en architectuur, met technisch tekenen en met structuren van hout en staal te maken heeft wordt thans met tweedimensionale beeldtaal uitgebreid, verrijkt en aldus op een hoger peil getild. Hijzelf omschrijft die plastische, ietwat bevreemdende en boeiend originele onderneming als een wisselwerking tussen digitaal en artisanaal. Als een spontane en toch fundamentele evolutie in zijn behoefte om vorm te geven aan wat deel uitmaakt van zijn persoonlijke betrachtingen en aan wat de kunstgeschiedenis hem heeft ingefluisterd.

 

​

Zo is hij een eerder verrassende hedendaagse exponent geworden van wat destijds avant-garde was en wat nog steeds nazindert in de serieuze beeldtaal van vandaag, in wat de reflectie is en de nabloei van abstractie en van suprematisme, van kubisme en architecturaal uitpuren in een beredeneerd sublimeren. Vorm en gedachte zijn aldus een enkel aantrekkelijk elan geworden, een intrigerend goochelen met verhoudingen en spanningen, met ritme en structuren, maar ook naar mijn gevoel, met wat wij als poëzie pure zouden kunnen omschrijven.

 

 

Dat geldt evenzeer voor wat Jeroen heeft geïnspireerd als voor wat hij zelf creëert. Zijn démarche refereert onder meer aan wat nagenoeg honderd jaar geleden in Rusland de figuratie heeft getroffen en overspoeld en zo de weg heeft geëffend naar het vele dat in de beeldende kunst naast dat figuratieve een wereld heeft onthuld van ritmes en spanningen, van reële of gesuggereerde ruimtelijkheid, van beweging en formele beeldtaal. Ondanks die lange en rijke evolutie is de kunstenaar erin geslaagd een eigen taal te ontwikkelen mede omwille van het feit dat hij materie en een digitale interpretatie op serene en uitgezuiverde wijze met elkaar verbindt. Op een drager die met verf wordt gevoed brengt hij tekens aan, één complex teken eigenlijk dat digitaal wordt ingebracht en bewerkt en waarvan hij de contouren op een geraffineerde en uitermate nauwkeurige en geduldige wijze met ragfijne lijnen van goud en zilver op die drager aanbrengt.

 

 

Zo ontmoeten de traditie van de verf en het hedendaagse lineaire elkaar. Die manier van werken frappeert door haar origineel hanteren van de middelen die zowel het digitale als wat hij als het artisanale omschrijft hem aanreiken. Via dat artisanale kan Jeroen Beirens zijn eigenheid uitwerken en reveleren, zijn persoonlijk interpreteren en dirigeren van de mogelijkheden die dat digitale hem aanbiedt.

 

 

Aldus ontstaat een eigenzinnige en vernieuwende samenwerking tussen de middelen en het creatieve, tussen de digitaal verworven tekening en haar ritmiek enerzijds en anderzijds haar opgenomen worden in een beeldtaal van drager en verf, van druktechniek vergezeld van het eigenhandige aanbrengen van contouren. Kenmerkend daarbij is het tengere van de begeleidende ondergrond naast het spitse en hoekige van een geometrisch abstract gegeven.

 

 

Dat spitse, hoekige en speelse van een geometrisch vlak dat zich over de gehele vlakte van het schilderij verspreidt kan men, alle verhoudingen in acht genomen, situeren in zijn verering, mag men wel zeggen, van de vroege tekeningen van de legendarische Iraanse Britse architecte Zaha Hadid die ruim anderhalf jaar geleden is overleden. Zij was daarbij op haar beurt geïnspireerd door het suprematisme van Malevich en de constructivistische ingesteldheid van onder meer El Lissitzky. Lissitzky en Malevich en hun tijdgenoten en medestanders hebben in de geest van de opkomst van de machine en de industrialisatie het beeld van de hen omringende wereld hertekend.

 

 

Dat is opnieuw, alle verhoudingen in acht genomen, ook een beetje de betekenis van de plastische taak die Jeroen Beirens heeft aangepakt en waarbij hij diverse beeldende disciplines hanteert en met elkaar verzoent. Beïnvloeding is geen epigonisme, geen nabootsen, maar wel het eigenzinnige voortzetten van een gedachte, het vervolmaken en uitbreiden van wat eerder al als vernieuwend en inventief werd geponeerd, het inpassen van een bestaande tendens of een vondst in een persoonlijke visie, het onderling afwegen en naar elkaar richten van diverse beeldende technieken, het vorm geven binnen een bepaalde sfeer van eigen ervaringen.

 

Dat is de betekenis van de originele manier waarop Jeroen zijn eigen beeldende wereld uitbouwt, vorm geeft en doet groeien aan de hand van druktechnieken, en het integreren in een schilderkunstige sfeer van wat als een subtiele vorm van geduldige collage kan worden aanzien.

 

​

Het is zowat de eerste keer dat Jeroen de andere zijde van zijn kunstenaarschap tentoonstelt.

 

 

Dat gebeurt nu gedurende ruime tijd in deze instelling waar belangstelling heerst voor wat zich afspeelt in de geest van de vele mensen die hier voorbijkomen, die wellicht even stilstaan en het geziene naderhand in hun gedachten herhalen, herbekijken en zich eraan voeden.

 

 

Het zuivere en etherische van zijn beeldtaal, de diversiteit van wat desondanks een eenheid vormt het inventieve doen samengaan van ritmiek en ruimtelijkheid, van abstrahering en herhaling, van groei die een primair of noem het fundamenteel teken ondergaat, van spanning en tenger coloriet; dat alles maakt van deze aanvankelijk ietwat verrassende tentoonstelling een bron van meditatie en verheffing, van poëzie die de diepte beroert.

 

 

                    Hugo Brutin (a.i.c.a.)

​

​

​